Bugün mutlu bir gün olabilirdi.Neden olmasındı ki?hafifti her şey,uzaklara uzanan güneş ışığı gibi öylece uzayıp gidiyordu sanki yaşam.Güzel,tatlı bir sarılık,hafif bir kırıklık vardı artık güneşin renginde.Sonbahar geliyordu işte yavaş yavaş ama sanki huzurla..seviyorum sonbaharı.sonbaharın yarattığı tablo ve bu tablodaki ışık başka bir hiçbir mevsimde yok gibidir.Büyülüdür sonbahar.yazın sıcağından çıkıp uyandırır,yüzüne eser usulca..sizi bilmem ama beni alır götürür,benim bile bilmediğim bir yerlere.işte böyle bir gündü bugün de,mutlu sonla bitebilirdi;tüm pembe aşk filmleri,aşk romanları ve diger aşk saçmalıkları gibi..aşkın pembe renkle son bulduğu nerde görülmüş ki!neyse,boşverin zaten konumuz aşk değil..Hayat işte,ne tuhaf!..bir şeylerle mutlu olurken başka bir şeylerden ötürü mutluluğundan olabiliyorsun.hayatın anlık tatları ve yalanları bunlar.bizi bir çemberin içine koymuşlar,sürekli dönüyoruz "aynı noktalardan geçiyoruz binlerce kere,farklı yüksekliklerde".bir şekilde kendimizi tekrar ediyoruz;hep aynı şeylerle mutlu olup,aynı şeylerle mutsuz oluyoruz...ve ortaya çıkan şeye de
yaşam diyoruz.
Ve itiraz ediyorum!her yaşamın ya da yaşanılanın bir adı varsa;alfabetik olarak sıralanıp benden habersiz arşivlenmesin artık ben artık arşiv yapmıyorum!
Sonbahar üzerine ikinci yazın galiba bu. Ben de çok severim sonbaharı ama henüz bir yazı bile yazmadım bu konuda :( Sanırım sen benden de çok seviyorsun. Neyse hayırlı olsun o zaman. Artık sonbahardayız :)
YanıtlaSilBir de şöyle bir benzerlik keşfettim. Sonbaharı seven hüzünlü insanların hemen hemen hepsinin konuşmaları, yazıları bir şekilde mutluluğa bağlanıyor. İlginç değil mi? Hem hüzünlü bir mevsimi sevip, mutluluğun formülünü verip hep sıkıntılı görünmek...
Eee ben ne de olsa eylül doğumluyum :)
YanıtlaSilEylülü her zaman sevdim,sonbaharı da.hüzün mevsimi bu bir gerçek ama hüzün,içinde herkes için mutluluk barındırır mı bilemem..belki hüznü bilerek seçip mutlulugu es geçmektir aslında bizimkisi.