* Bütün inançların temeli sevgidir.Her kim bir şey veya kimseyi severse ona inanmış,boyun eğmiş,kulluk etmiş olur.Kulluk,sevginin yedi derecesinden biridir ki ilk adımda dostluk başlatır.Bu dereceler ezeli "ilgi"den doğar,ilgiyi "sevgi" takip eder.Sonra "tutku","aşk","şevk" ve "kulluk" diye devam edip ebedi "dostluk"ta nihayet bulur. * Kişi sevgi basamaklarında sürekli bir kazanç ve güç kazanarak ilerlemelidir.
* Akıllı insan kendisine zarar verecek sevgiyi istemez.
* Sevginin bitebilen bir şey olduğunu yahut gittikçe kuvvet ve güç kazanabildiği gibi zamanla zayıflayıp etkisizleştiğini o vakit kabul ettim.
* İnsan sevgiye hükmeder;ama aşk insana hükmeder!
* Çünkü seven,sevdiğinin her zulmüne katlanırdı.
* Çünkü sevgi kemale erince seven,mükemmelliğin yalnızca sevgilide olduğunu fark eder ve artık ona benzer bir şey bulamaz.Tıpkı bunun gibi sevginin başlangıcında seven feryat figan eder,ağlayıp inler,yanar yakılır,kalbindeki ateşin dumanı ağzından ah olarak çıkar.Ama sevgi kemale erip de sevenin varlığını ele geçirince artık inlemeler ve ağlamalar son bulur,seven latif bir cisme dönüşür:kusurluluk biter,paklık başlar.Yani ateşin alevi büyüdüğü vakit dumanı azalır hatta kaybolup gider.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder