U -

Zamanın incitmişliği kuşatmış etrafımı.Rafa kaldırmaya çalıştığım ne varsa hepsi olanca tozuyla önüme serilmiş gibi.Kafamı kaldırıp yukarı ya da ileri bakmak istedikçe,geçmişin kanlı çengeli enseme takılıp beni boğarcasına çekiyor götürmek istediği yer nereyse oraya!Her şey dağınık,her şey flu..net olan hiç bir şey yok.Müzik bile -ki bana haz veren en güzel şeylerdendir- artık dinlemez oldum;şarkılarda kendimi aramak,kendimi bulmak ya da daha önce duymadığım yeni bir notayla yeni bir şey bulmak isteği bile gizli gizli terk etmiş beni..Buna yaşlanmak mı deniyor bilmiyorum,belki depresyon belki ümitsizlik hali belki de gelip geçici bir durum ama birilerinin (belki Tanrının) beni,bir şeylerin artık iyiye gideceğine inandırması gerek..Bir şeylerin degişeceğine inanmak istiyorum,karanlıklar aydınlık olsun ve eskisi gibi kendi mutlu müziğimde kaybolmak istiyorum.umut istiyorum,sadece biraz umut...notalar umuda çalsın,ritm kalbimi hızlandırsın eskisi gibi ve ben kendi sahnemde kendi şarkılarımı söyleyeyim.Şarkım,"U-" fiilinden "um-" olsun ki emrine uyup "umayım" ardından "ummak" olsun sesler,seslerin adı "umut" olsun..Sonra "Bravo" diye bağırsın biri eski günlerdeki gibi..